Αφιέρωμα στον Μάκη Μικέδη
Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 ξεκινά την επαφή και περιπλάνηση του στο υγρό στοιχείο. Γεννημένος στις 18 Απριλίου του 1964, μετά το '72 και επίσημα με δελτίο πια στον ΝΟΧ, έκανε τα πρώτα του βήματα στα θαλασσινά νερά του τότε κολυμβητήριου της Χίου μαθαίνοντας κολύμπι.
Ξεχώριζε τότε ,όπως και τώρα ,όπως και πάντα άλλωστε. Γι' αυτό φαίνεται, ο αείμνηστος Λεόντιος Χριστοφορίδης, ο Γιατρός,(στον οποίον ο ΝΟΧ χρωστάει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη της ομάδας πόλο και την μέχρι σήμερα πορεία της) τον κυνηγούσε να πάει στην προπόνηση, στο πόλο...τερματοφύλακας στην αρχή. Ο Μάκης δεν πήγαινε μια φορά και επειδή ντρεπόταν που του είχε πει ότι θα πάει δεν ξαναπήγαινε όλο το καλοκαίρι.
Ξεχωριστός ανέκαθεν, φλερτάροντας με τα όρια της εκκεντρικότητας πολλές φορές, απρόβλεπτος, ισχυρογνώμων, αλλά πάντα με επιχειρήματα και με διάθεση να εξηγήσει τη σκέψη του, θα επιμείνει να τον ακούσεις μέχρι να την ολοκληρώσει.
Πιστεύει στην τύχη και στο άστρο των ανθρώπων, όντας σίγουρος ότι ο ίδιος δεν είναι από τους τυχερούς.
Σπούδασε μαθηματικός στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης χρωστάει όμως χρόνια μισό μάθημα για να πάρει πτυχίο, ίσως, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, για να έχει δικαιολογία να επισκέπτεται την αγαπημένη του πόλη και να βλέπει, τον Ηρακλή, που από την εποχή του Χ''παναγή είναι η αγαπημένη του ομάδα, ξεκλέβοντας έτσι και μερικές μέρες ξεκούρασης όταν έσφιγγαν οι προπονήσεις.
Για τον Μάκη μπορεί κάποιος να ακούσει πολλά, διαφορετικά, αλλά υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο όλοι θα συμφωνήσουν, ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα και ταυτόχρονα από τα καλύτερα παιδιά που έχουν περάσει από το ελληνικό πόλο. Ερωτευμένος με το άθλημα και με γνώση βαθιά μπορεί να συζητάει ώρες γι?αυτό αναλύοντας θέματα που πολύ λίγους παίκτες έχουν απασχολήσει.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ζωή του όλη είναι το πόλο αφού πια περασμένα 40 και παίζει ακόμα, έχοντας περάσει από αρκετές ομάδες και έχοντας συνεργαστεί με πολλούς προπονητές. Κι όμως ο Μάκης κατάλαβε πραγματικά τι είναι το πόλο και η προπόνηση μετά το '86 κι ενώ ήδη είχε κατακτήσει ένα πρωτάθλημα εφήβων το '80 στην Καβάλα και ένα πρωτάθλημα νέων το '81 στα Ιλίσια με τη Χίο. Γι'αυτόν όπως και για τα άλλα παιδιά της Χίου εκείνη την εποχή το πόλο ήταν ένα καλοκαιρινό παιχνίδι για την περίοδο των διακοπών. Και αυτός ,ίσως ήταν ο σημαντικότερος λόγος πού ο Μάκης δεν έπαιξε ποτέ το πόλο που μπορούσε.
Με αρκετή δόση πίκρας (η με ένα θλιμμένο χαμόγελο στο στόμα) αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένα απαντά αφοπλιστικά στην ερώτηση τι έφταιξε και δεν έφτασε ποτέ στο επίπεδο που μπορούσε ΄΄... τότε δεν είχαμε πισίνα το χειμώνα, κολυμπούσαμε τρεις μήνες το καλοκαίρι στη θάλασσα....΄΄. Το καλοκαίρι, την καλύτερη εποχή της Χίου για διακοπές και οι πειρασμοί πολλοί, ειδικά για παιδιά που δεν ήξεραν τι είναι πρωταθλητισμός. Προπόνηση, ψάρεμα, αγώνες, ξενύχτι και πάλι από την αρχή δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσει ο Μάκης το ταλέντο του, στην πιο κρίσιμη ηλικία που οι αθλητές υψηλού επιπέδου χτίζουν τις βάσεις τους.. Το καλοκαίρι του '84 για παράδειγμα, ο Μίλε Νάκιτς ήταν ο πρώτος προπονητής μέχρι τότε στη Χίο που έκανε πολύ κολύμπι στην προπόνηση. Οι παίκτες ήξεραν ότι κάθε Τετάρτη είχε 40 πενηντάρια, που για εκείνη την εποχή ήταν πολλά μέτρα, ο Μάκης όλο το καλοκαίρι, Τετάρτη δεν πήγε ποτέ...
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Μάκη είναι ότι όταν πιστέψει ο ίδιος σε κάτι και αποφασίσει να ασχοληθεί θα το κάνει με πείσμα, με αφοσίωση και με όλη του την ψυχή. Έτσι από το '86 και μετά και ενώ η Χίος αποκτά το Ιωνικό κολυμβητήριο, ανακαλύπτει τις πραγματικές απαιτήσεις του αθλήματος προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο κάνοντας προπόνηση με πάθος, (αλλά μόνο τους 6-7 μήνες που διαρκούσε η προετοιμασία και το πρωτάθλημα) . Η βελτίωση εμφανής αλλά ο άναρχος τρόπος προπόνησης τον κάνει επιρρεπή σε τραυματισμούς καθώς το σώμα του δεν είναι συνηθισμένο στις επιβαρύνσεις που το υποβάλλει. Αποτέλεσμα 2 τραυματισμένοι, σχεδόν κατεστραμμένοι ώμοι τον ταλαιπωρούν από το ?86 και για αρκετά χρόνια.
Συνεχίζει να παίζει πονώντας, όντας για πολλούς ο καλύτερος παίκτης του ΝΟΧ και ένας από τους καλύτερους στην Ελλάδα, και το '88 μετά από ένα πολύ καλό πρωτάθλημα στο οποίο ο ΝΟΧ ήρθε τρίτος για πρώτη φορά, τον καλεί ο Κούλης Ιωσηφίδης στην εθνική ομάδα. Είναι η προετοιμασία για την Ολυμπιάδα της Σεούλ,οι ήδη κουρασμένοι του ώμοι δεν αντέχουν, τραυματίζεται στο πρώτο τουρνουά και αποφασίζει να σταματήσει. Την επόμενη χρονιά νέο καλό πρωτάθλημα και νέα πρόσκληση από τον Ιωσηφίδη και η ιστορία επαναλαμβάνεται... τραυματισμός και το κεφάλαιο εθνική ομάδα για τον Μάκη αλλά και το κεφάλαιο Μάκης Μικέδης για την εθνική ομάδα κλείνει άδοξα και οριστικά χωρίς κάποιος να μπορεί να πει με σιγουριά ποιος από τους δύο έχασε περισσότερο.
Ξεκουράζει τους ώμους του το καλοκαίρι, εξ ου και οι φήμες ότι δεν έπαιξε στην εθνική ομάδα για να κάνει διακοπές, πράγμα που ο ίδιος απορρίπτει κατηγορηματικά. και συνεχίζει να παίζει όσο μπορεί στα πρωταθλήματα με τον ΝΟΧ, χάνει κάποιους αγώνες, σε μία περίπτωση έναν ολόκληρο γύρο, και το καλοκαίρι του '90 κερδίζει το κύπελλο Ελλάδος, που είναι μέχρι τώρα το μοναδικό τρόπαιο στην ιστορία της ομάδας πόλο του νησιού. Το επόμενο πρωτάθλημα όμως δεν καταφέρνει να το τελειώσει και το καλοκαίρι του '91 φεύγει στην Αμερική και κάνει αρθροσκόπηση και στους δύο ώμους. Γυρίζει και η αποθεραπεία είναι Γολγοθάς, και με τα δύο χέρια εγχειρισμένα δεν έχει την ψυχική δύναμη, όπως ο ίδιος εξομολογείται , να κάνει αυτά που έπρεπε και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ένα χαζό αλλά μοιραίο bras de faire του καταστρέφει ξανά τον αριστερό του ώμο. Νέα εγχείρηση, στην Ελλάδα αυτή τη φορά και νέα περίοδος αποθεραπείας σύντομη ξανά παρά τις οδηγίες του γιατρού και συνεχίζει να παίζει (ενώ όπως παραδέχεται ο ίδιος οι ώμοι του δεν έγιναν ποτέ όπως πριν) ξεπερνώντας τους κατά καιρούς πολύ ή λιγότερο σοβαρούς τραυματισμούς σε μέση, γόνατα, προσαγωγούς, αυχένα κλπ.
Μέχρι τότε τον Μάκη τον ήξερα και τον είχα αντιμετωπίσει σαν παίκτη αλλά και σαν προπονητή.
Σαν παίκτη όντας σχεδόν συνομήλικοι παίξαμε για πολλά χρόνια αντίπαλοι και το όνομά του ακουγόταν πολλές φορές από τον εκάστοτε προπονητή μας πριν από τα παιχνίδια με τη Χίο. Ήταν συνεχής πηγή κινδύνων για κάθε αντίπαλη ομάδα. και πολύ δύσκολα αντιμετωπιζόταν ειδικά όταν ήταν στη μέρα του. Έπαιζε άμυνα, φουνταριστός , σούταρε, κολυμπούσε και πάνω απ?όλα ΄΄ήξερε΄΄ πόλο όντας ,για μένα και όχι μόνο, ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης στο ελληνικό πρωτάθλημα για πάνω από μια δεκαετία. Ακόμα και σήμερα όταν παίζει δεν έχει χάσει σχεδόν τίποτα από την ικανότητα του, αφού το πάθος του και η εμπειρία του τον βοηθούν να ξεπεράσει τα όποια μειονεκτήματα λόγω ηλικίας και τραυματισμών.
Σαν προπονητές βρεθήκαμε αρκετές φορές αντίπαλοι από τους πάγκους των γυναικείων ομάδων της Βουλιαγμένης και της Χίου για όσο διάστημα ο Μάκης ασχολήθηκε επίσημα με την προπονητική, γιατί ανεπίσημα έμαθε πόλο σε πάρα πολλά παιδιά αγόρια και κορίτσια όλα αυτά τα χρόνια (ακόμα και σήμερα μετά από 22 χρόνια οι τότε παίκτες του Ομίλου Φίλων Θαλάσσης έχουν να λένε για το πόσα πράγματα τους έμαθε ο Μάκης όταν ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και πήγαινε στις προπονήσεις για να τους βοηθήσει).
Αυτή όμως η επίσημη απόπειρα ήταν η πρώτη και η τελευταία όπως ο ίδιος έλεγε. Η Χίος με τον Μάκη στον πάγκο έφτασε στο ψηλότερο επίπεδο κατακτώντας την τρίτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών. Ο απόλυτος και ιδανικός τρόπος που έβλεπε ο Μάκης τα πράγματα όμως απείχε πολύ από αυτό που μπορούσαν η ήθελαν να κάνουν οι κοπέλες και ως εκ τούτου οι κόντρες οι καυγάδες και οι τσακωμοί ήταν στην ημερησία διάταξη. Οι φωνές του, ΄΄ είσαστε όλες άχρηστες ΄΄ ήταν η μόνιμη ατάκα του, και τα μπινελίκια που στόλιζε τις κοπέλες από τον πάγκο ακούγονταν μέχρι έξω από την πισίνα πολλές φορές. Παρ?όλα αυτά όταν ο Μάκης τους ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει αυτές έκλαιγαν για να τον μεταπείσουν αλλά εκείνος την είχε πάρει την απόφασή του εμμένοντας σ?αυτήν μέχρι σήμερα.
Από τον Σεπτέμβρη του '95 και μετά, όταν ανέλαβα την ανδρική ομάδα της Χίου, ξεκινάει η κοινή μας πορεία, και μετά από 15 χρόνια, αντίπαλοι σαν παίκτες και προπονητές γίνομαι προπονητής του.
Η σχέση του Μάκη με τους προπονητές του δεν ήταν πάντα ιδανική αν και δικό του πιστεύω είναι ότι ο παίκτης πρέπει να στηρίζει τον προπονητή και να κάνει πάντα αυτό που λεει έστω κι αν δεν συμφωνεί, εν τούτοις από χαρακτήρα και μόνο ποτέ του δεν κατάφερε, τουλάχιστον 100%, να κάνει κάτι όταν δεν το πίστευε. Πολλοί τον κατηγόρησαν κατά καιρούς ότι ΄΄έφαγε΄΄ προπονητές αλλά και αυτό το αρνείται με πάθος λέγοντας ότι όποτε είχε πρόβλημα με προπονητή που δεν μπορούσε να ξεπεραστεί, έφευγε αυτός.
Η γνώμη του Μάκη όμως είχε μεγάλο ειδικό βάρος και πολλές φορές λέγοντάς την και μόνο επηρέαζε χωρίς να το θέλει. Κι αν κάποιος δυσκολεύεται να το πιστέψει δηλώνω κατηγορηματικά ότι ο Μάκης είναι ένας από τους πιο ακέραιους, δίκαιους και ανιδιοτελείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
Ζώντας τον από μέσα πλέον είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο αλλά και να διαφωνήσω και να τσακωθώ μαζί του αρκετές φορές.
Πάντα με τον δικό του τρόπο, βλέποντας με τα δικά του μάτια τα πράγματα, με τα δικά του κριτήρια πάντα για το σωστό και το λάθος συμβούλευε, παρότρυνε, έκανε κριτική, σκληρή μερικές φορές στους συμπαίκτες του. Ο ρεαλισμός του, στα όρια της κυνικότητας ή της απαισιοδοξίας πολλές φορές και η προκατάληψή του για τους διαιτητές ήταν οι πιο συχνές αιτίες των τσακωμών μας αφού συχνά εκνεύριζαν ή αποδιοργάνωναν την ομάδα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θεωρώντας ότι ο διαιτητής σφύριζε κάτι που ευνοούσε την ομάδα του, επέστρεφε τη μπάλα στους αντίπαλους. Ήταν όμως ο αδιαμφισβήτος ηγέτης της ομάδας και από τους λίγους ανθρώπους που πόνεσαν και προσπάθησαν τόσο πολύ για το Χιώτικο πόλο.
Συνεργάστηκε άψογα με τον Απανασένκο και τον Πιλότο όταν ήρθαν στη Χίο δίνοντάς τους με χαρά και χωρίς συμπλέγματα την αγωνιστική πρωτοκαθεδρία δείχνοντας για άλλη μια φορά έμπρακτα τι σημαίνει να είσαι ηγέτης. Στη στάση του αυτή οφειλόταν κατά πολύ το καλό κλίμα στην ομάδα που ήταν ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του ΝΟΧ εκείνη την περίοδο με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μας για πρώτη φορά στον τελικό των play off του πρωταθλήματος και την κατάκτηση τελικά της δεύτερης θέσης την άνοιξη του '97.
Το φθινόπωρο του '98, αποφασίζει να αφήσει μετά από 25 συνεχόμενα χρόνια, τον ΝΟΧ για να πραγματοποιήσει ένα όνειρό του: να παίξει στο εξωτερικό δίπλα σε παίκτες που παρακολουθούσε και θαύμαζε πολλά χρόνια. Άγνωστος εκεί λόγω της μη συμμετοχής του στην εθνική ομάδα και σε ηλικία που δεν έκανε ελκυστική τη μεταγραφή του με ακολουθεί στη Βαρκελώνη όπου τον δέχονται στην Barceloneta μετά από εισήγηση δικιά μου με τη συμφωνία να του παρέχουν μόνο στέγη και τροφή. Δεν πέρασε ούτε μήνας και ο Μάκης τους είχε μαγέψει. Η έμφυτη συστολή του, η συνέπειά του, το πάθος του και η αγωνιστική του παρουσία στα παιχνίδια, τους έκανε στο μήνα πάνω να με φωνάξουν και να μου ανακοινώσουν ότι ήθελαν, ενώ δεν είχαν καμία υποχρέωση, να τον πληρώνουν κανονικά. Μετά από λίγους μήνες στη συζήτηση για την ανανέωση του συμβολαίου μου, μου είπαν ότι θέλουν να κάνουν συμβόλαιο και στο Μάκη για τον επόμενο χρόνο. Και όταν εκείνος μετά από μια πραγματικά πολύ καλή χρονιά, αποφάσισε για προσωπικούς λόγους να επιστρέψει στην Ελλάδα, στη μικρή αποχαιρετιστήρια γιορτή που του έκαναν, όλοι, συμπαίκτες, προπονητές, παράγοντες αφού τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του, δήλωσαν συγκινημένοι ότι ο ΄΄ Μακίτο ΄΄ θα ήταν πάντα στην καρδιά τους.
Επιστροφή στη Χίο για 2 χρόνια, μετά, ένα πέρασμα για πρώτη φορά στην καριέρα του από την Α2, ΄΄...όπου ανεβάζω τον Νηρέα κατηγορία...΄΄ όπως διηγείται ο ίδιος χαμογελώντας, και μετά πάλι για άλλα 2 χρόνια στη Χίο που πιθανόν να ήταν και τα τελευταία του σαν παίκτης στην ομάδα του ΝΟΧ αφού το περασμένο φθινόπωρο ξαναφεύγει κάνοντας εκ νέου πέρασμα από την Α2 και το ΚΟΠΙ αυτή τη φορά. Και για τη νέα χρονιά κανείς δεν ξέρει αφού ακόμα δεν ξέρει ο ίδιος ούτε αν θα συνεχίσει να παίζει, έχοντας πάντως ήδη προτάσεις πολλές.
Όπως και να 'χει η μακριά καριέρα του σαν παίκτης αν δεν έφτασε ήδη, πλησιάζει στο τέλος της. Αν και λένε ότι στο τέλος ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει στην περίπτωση του Μάκη αυτό δεν ισχύει.
Το σίγουρο είναι ότι πήρε από όλη αυτή την πορεία πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούσε και άξιζε.
Όπως σίγουρο επίσης είναι ότι η παρουσία του όλα αυτά τα χρόνια ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς προπονητές και παίκτες αλλά και ότι κοντά του μεγάλωσαν και μυήθηκαν στον πρωταθλητισμό δεκάδες πολίστες και πολίστριες ακούγοντας από τον Μάκη πάντα το σωστό έστω κι αν ο ίδιος δεν το έκανε πάντα.......